|
De heerlijk ruikende boom heeft een zieke kruin, de schors is verdwenen en de takken breken bij storm af en beschadigen dan het dak van de buurman.
Helaas, ingrijpen is noodzakeleijk
|
|
Onze Solandra Grandiflora (Reuzenklimtrompet) heeft er echt zin in. Als wingerd gebruikt hij onze Spathodea Campanulata als klimsteun. De Solandra (een nachtschade) is extreem giftig, niet eten.
|
|
De bloemen blijven niet lang hangen en vruchten hebben we nog nooit gezien.
De Bauhinia variegata op de achtergrond zal zonder twijfel al zijn uitbundige roze bloemen in het zwembad laten vallen.
|
|
De Adenium Obesum, waar we ook tientallen van hebben (eigen kweek!) is ook heel giftig, maar dan parenteraal.
Jagers plachten hun pijlpunten in het sap te dopen met dodelijk gevolg indien geraakt.
|
Twee Delia hyparete (al door Lineus beschreven in 1758) doen zich tegoed aan nectar van onze Jathropa, ook al harstikke giftig.
|
Laura en haar vriend Will bij het bord waar nu hun huis "SOLD" staat.
|
|
Op weg door Frankrijk geslapen in het hotelletje "Hotel du Lion d'Or".
Dit soort hotelletjes raken uiterst dun gezaaid, we waren ook wel de enige gasten, dus waar geen vraag is, valt ook het aanbod weg.
Het terras aan de overkant hoort er ook bij, maar ging dicht want de waard moest ergens heen en er was niemand anders om te bedienen.
|
| 
Minke summits op het puntje van een Pyreneeenpiek.
|
|
De route naar de Paardenstaartwaterval in Ordesa is een platgetreden pad.
Een shuttlebus brengt je naar het startpunt in het park en dan 8,5 kilometer lopen naar de waterval.
En ook weer 8,5 kilometer terug. Dat is Minke die daar staat.
Wel mooi maar te ver.
En te druk.
Er mogen maximaal 1800 mensen tegelijkertijd het park aan deze kant in, dus iedereen staat om zeven uur 's ochtends bij de bushalte om bij de eerste 1800 wandelaars te zitten.
Overigens is het wel heel goed georganiseerd met parkings en bussen.
|
|
Mijn ouders zijn in 1958 met de Peugeot 203 vanuit Nederland naar Ordesa geweest.
Toen kon je blijkbaar gewoon nog een eind het dal in rijden.
Dit punt passeer je nu in de bus op een asfalt weg: de Tozal de Mallo.
Dit was nog voordat het als park ontwikkeld en geexploiteerd ging worden.
Er lag toen wel meer sneeuw dan nu.
|
|
Kees voor deze bergkam op weg naar de waterval achterin. Let op het alkoofje in de hoogste, dichtsbijzijnste komplete rotspuist.
|
|
Mijn moeder in 1958 voor dezelfde bergkam, zelfde alkoofje toen al, maar waar de boomgrens een stuk lager ligt, en er ligt op de foto's van toen veel meer sneeuw, maar mogelijk een paar weken eerder in het seizoen.
Het was toen blijkbaar kouder.
|
|
Na vele uren schuren en plamuren, lijkt de Mark IV nu toch zogoed als spuitklaar te zijn.
|
En dan nu over naar de flora en fauna van benedenonder, waar Laura en wij een "property" hebben gekocht.
De plantenwereld wordt daar gedomineerd door Eucalypti, Casuarinae, Banksiae, Acacia's en Calistemons, allen voor de oplettende lezertjes te herkennen in onderstaande foto's.
De grasvelden zijn groot genoeg om met deze geinige Ferguson TE20 uit 1953 lol te hebben.
Een rood bloeiende eucalyptus (corymbia ficifolia) staat op de achtergrond te shinen.
|
|
Onze corymbia heeft het zwaar te verduren onder de sterke snavel van deze regenbooglori (Trichoglossus haematodus, ras moluccanus). Alles gaat aan gort.
|
|
Vanaf het balkon lijkt deze er veel op, maar het is een australische koningspapegaai (Alisterus scapularis, en nog wel een cis-gender mannetje).
|
|
In de tientallen meters hoge eucalypti bij de rivier zitten soms wel een dozijn geelstaart zwarte kaketoes (Calyptorhynchus funereus).
In deze strakke formatie vliegt het vrouwtje voorop.
|
|
En dan nog een geelkuif kaketoe (Cacatua galerita) op het hek voor het huis.
|
