Hallo allemaal,

Laura verhuist haar poppenhuis en ameublement

Dit is alweer de derde aflevering van de KLM cyberbrief, het is december 20001, en nog steeds uit Phnom Penh. We zitten hier nu alweer meer dan vijf jaar en sommige vrienden hebben ons uit arrenmoede dan maar weer hier in Cambodia voor een tweede keer bezocht. Hoewel we waarschijnlijk binnen afzienbare tijd wel naar een ander land zullen gaan, zijn we toch nog maar een keer verhuisd. We begonnen het vorige huis een beetje zat te worden.  De tuin was wel heel mooi, maar het huis begon toch steeds meer bouwvallig te worden en Minke ergerde zich aan de vuilnisbelt op de hoek van de straat.  Ons nieuwe huis is veel mooier en groter en luxueuser en helemaal aan de andere kant van de stad.  De huizen staan daar niet zo dicht op elkaar, maar het is wel verder van het "centrum" van de stad gelegen.  En de vuilnisbelten zijn groter maar verder van het huis gelegen. Lawaai van krekels (als het droog is) en kikkers (als het geregend heeft) is er zo ongeveer evenveel.

De belangrijkste reden voor de verhuizing was de lange reistijd die Minke en Laura dagelijks hadden om school te bereiken. Maar wonderbaarlijk genoeg lijkt juist Kees veel tijdwinst te maken, niet in het minst omdat de dagelijkse terugreis naar huis niet meer langs de rivier, en dus langs de terrasjes met koel bier, voert. Is dit wel tijdwinst vragen wij ons af.

En de trots van de tuin, een waaierpalm

Minke stuurt losjes ons jacht van ons favoriete strandje terug naar ons appartement, enkele zeemijlen naar het zuiden. Laura, hier modebewust in OshKosh uitmonstering, heeft een vernuftige snelheidsmeter gemaakt die aangaf dat we hier vier knopen maakten.

De zomervakantie in ons appartement in Spanje was weer erg leuk, zeker omdat het weer, dit jaar in Spanje toch al lekker,  wat zeilvriendelijker was dan vorige jaren. De combinatie "wel wind-geen golven" is een zeldzame aan de Costa Brava, maar voor Minke een voorwaarde om van onze "Roode Draeck" te kunnen genieten. 

Kees was al vooruit gegaan met de E-type om kwartier te maken en te relaxen door eenvoudig handwerk in het appartement te verrichten zoals witten, verven, tegelen en het lakken van de boot. Het vrouwvolk kwam wat later invliegen en kon met enige moeite wel in de E-type geschoenlepeld worden.  Geen last van bemoeizuchtige verkeerswetshandhavers in Spanje.

De Roode Draeck sturen is een makkie. We zijn bijna de enige zeilboot in onze baai (op de achtergrond) en de motor gebruiken we bijna nooit, alleen bij vervelende tegenwind. Wie de pet op heeft is de kapitein en de baas aan boord.

Kees heeft deze zomer een langere onderbreking genoten van zijn UNICEF plichten dan andere jaren.  Het plezier in mijn werk werd toch al wat vergald door de straatvechters mentaliteit, gekoppeld aan een matige professionele kompetentie, van mijn directe baas en belangrijker nog de verslechterende gezondheidssituatie van mijn vader, (90 jaar and still alive but not so kickin' anymore), noopte me wat langere tijd in Nederland te zijn.  Maar ik blijk deel uit te maken van een taaie familie en Pa, hoewel nog slechts een schaduw van zijn vitale vroegere zelf en de hele dag bedlegerig, krabbelt toch weer wat terug uit de verwarde toestand van een half jaar geleden. Hij moppert tenminste weer als vanouds, zoals ook zijn gehoor niet meer is wat het lange tijd geleden geweest moet zijn.

Zoals wij Opa ons zullen blijven herinneren. Laura heeft het niet zo op met deze puppies, maar gelukkig is Opa groot en sterk. Het is het jaar 1992.

De gezondheid van Minke's vader daarentegen bevond zich in een onstuitbare continue verslechtering en tot ons verdriet is Chris in september overleden. Nog niet zo heel oud, en dat vond hijzelf ook niet echt eerlijk. Minke is naar Nederland gereisd toen haar vader in het ziekenhuis was beland en het steeds slechter met hem ging. Ze heeft met haar familie een aantal intensieve en verdrietige dagen doorgemaakt in het ziekenhuis, maar het bracht de familie ook heel dicht bij elkaar. De crematie was heel mooi en warm afscheid. Daarna is Minke weer naar Cambodia terug gekomen. Kees en Laura hebben in Phnom Penh een ceremonie met bloemenkransjes gehouden om afscheid te nemen van Opa van Oma.  

Ondanks de geografische afstanden hebben we altijd goed contact gehouden met de grootouderlijke huizen en hebben redelijk veel  "quality contact hours", maar natuurlijk wel gecomprimeerd in de enkele weken jaarlijkse leave. Toch voelt het onplezierig in deze situaties van eindigheid van het leven van grootouders om zo'n eind van elkaar vandaan te zitten.

Minke geeft ondertussen alweer voor het vierde jaar les aan de kleuters op Northbridge International School. Het is dit jaar een heel dynamisch jaar op school, want na jaren maar net het hoofd boven water te hebben gehouden, heeft het leerlingaantal ineens een enorme groei doorgemaakt. De sfeer op school is goed en positief. Laura heeft een prima juf en veel na-schoolse aktiviteiten. Ze speelt op zaterdagochtend soccer en ze is net begonnen met gitaarles. Ook doet ze nog dans, nederlandse school en tennis. Bij de school is een Club met zwembad, restaurant en verschillende sport facilitieiten. Laura voelt zich heel erg thuis in Cambodja en het zal niet makkelijk voor haar zijn, om straks afscheid te nemen en weer te wennen in een nieuw land. 

De goudsmit op de markt is druk in de weer met zijn geraffineerd instrumentarium om de diamantjes van Opa van de Eendjes in een ketting te zetten.

In November is Minke's zus met man en kind in Cambodja geweest en volgende week komt een van Minke's beste vriendinnen uit Nederland ons voor drie weken bezoeken. We gaan met z'n allen een weekje naar Laos en vieren tweede kerstdag in Luang Prabang. Wij zijn daar al eerder geweest en waren erg onder de indruk van de rust, de mooie tempels, en de terrasjes met ondergaande zon aan de rivier. Ook Minke's broer heeft plannen om met Marjan en Minke's moeder binnenkort deze kant op te komen. Door het regelmatige bezoek en onze jaarlijkse "home-leave" blijven we een sterke band voelen met vrienden en familie, zelfs na 12 jaar in het buitenland. Daarbij is onze kennissenkring in de loop van de jaren uitgebreid en hebben we vrienden die verspreid zitten over de wereld.  Deze vriendschappen zijn belangrijk voor ons. Vaak zien we elkaar naar een jaar of langer weer terug en lijkt het of we elkaar onlangs nog gezien hebben.

De lekkernij in Cambodia: gefrituurde tarantula

Het is bijzonder dat we weten dat mensen in de auto stappen om ons waar dan ook in Nederland of ergens anders te ontmoeten, dat we ons altijd welkom voelen voor een etentje of een overnachting en dat Laura ook in Nederland hele goede vriendinnen (vrienden) heeft waar ze zich onmiddellijk thuis voelt.  We wensen iedereen een heel gelukkig jaar 2002 en zullen een glas champagne drinken en toasten op onze jarenlange vriendschap.

Kees, Minke en Laura