Goed, eerst maar ons reisschema van deze zomer. We zijn van plan om vrijdagochtend 16 juni 2000 op Schiphol aan te komen. We gaan dan meteen al weer de maandag daarop, 19 juni, met de autotrein vanuit Den Bosch naar Spanje. We overnachten die zondagavond (de 18de) waarschijnlijk bij Jan en Thea in Haaften, zodat, als onze Jag kuren gaat vertonen op de rit naar de trein toe, we nog gelegenheid hebben er wat aan te doen zonder de trein te missen. We komen weer terug uit Spanje op donderdag de 13 juli, ook weer met de slaaptrein tot Den Bosch en dan weer verder op de eigen spaakwielen. Kees gaat alweer de 21ste terug naar Phnom Penh, maar Minke blijft zoals gebruikelijk wat langer.

Mijn tripje naar Nederland dit voorjaar was erg druk met het bezoeken van mijn zieke vader en het leeghalen van zijn huis. Ik ben bijna niet in de gelegenheid geweest ook maar iemand op te zoeken. Maar jullie waren ook wel bijna allemaal weg met de krokus. Met mijn vader ging het wel weer redelijk, gezien de omstandigheden. Hij zit nu hoog en droog op een verzorgingsflat op loopafstand van mijn zus. Gelukkig heeft Piet, mijn zwager die huisarts is, de nodige deuren kunnen open krijgen om onderdak voor Pa te regelen in een verzorgingsflat. In Nederland, met al z'n verzorgingsparadijselijke pretenties, heb je toch een huisartsschoonzoon nodig die het vuur uit zijn sloffen voor je moet lopen om iets te kunnen regelen en om de ziekenhuizen in toom te houden dan wel tot de orde te roepen. Het is natuurlijk wel een hele stap om van de ene op de andere dag van zelfstandig wonende 89 jarige met een huis en tuin en auto een verzorgingsbehoeftige te worden op een kamertje op vierhoog. Het is nog kleiner dan de flatjes destijds op Uilenstede. Niet dat mijn vader veel meer ruimte nodig heeft, want hij is te kortademig om van zijn bed op te staan. Het medisch scenario is wel een heel cynische. Hij heeft minstens 60 jaar lang een pakje zware van de weduwe per dag gerookt, en nu zal hij toch, in Nederland, in het jaar 2000, bijna verslagen worden door tb!

De regens waren dit jaar vroeger dan anders en er zijn al enorme buien gevallen in april. Nu blijft het vaak bij dreigende luchten en bliksemschichten die de halve hemel doorklieven. Als ik 's avonds aan de Mekong een biertje drink, zou ik bijna de krant kunnen lezen bij het licht van de bliksems. Het is, zoals het hoort in deze tijd van het jaar, behoorlijk warm (34-35 'C) maar meestal koelt het met een regenbui weer wat af (30-32'C).

De Nederlandse ambassade in Bangkok is dit jaar voor het eerst over de brug gekomen en heeft een geroddelde $1500 besteed aan een partijtje. De haringen zijn Bangkok niet voorbij gekomen, maar veel kaas van ambas, bitterballen uit lokale keukens (een collega van Minke heeft als blijvende bijdrage aan de ontwikkeling van Cambodia haar kok geleerd kipbitterballen te maken), drie fusten oranje bier van Tiger en een koloniaal pand afgehuurd, en dat alles van jullie belastingcenten. Leve de koningin!! We hebben het ons goed laten smaken en het geld en eten dat over was is naar een goed doel gegaan.

Eindelijk ben ik ook eens meegegaan met een motorclubje. Met wat andere Nederlanders op de viering van Koninginnedag afgesproken om een off-the-road motor te huren en een dag de bush in te gaan. De Ural zijspan niet mee tellend heb ik in geen tien jaar op een motor gezeten, dus in het begin kalm aan gedaan. Reuze leuk, overal aardige mensen, dwars door ongerept land, langs kleine dorpjes, met pondjes over en alles bekroond met alweer veel Tiger, gedroogde vis en kikkerbillen. Het leven is kort en het maximale moet er uit gehaald worden, tenslotte.

Onze mangoboom, nog door de mensen geplant die ons huis bewoonden voordat wij er introkken, heeft voor het eerst vrucht gedragen. En ze zijn heerlijk: een mat, makkelijk schilbaar velletje, zacht vruchtvlees met een frisse smaak en helemaal geen fliebertjes. Wijzelf hebben nog twee mangobomen geplant en die groeien even hard als de eerste boom, maar het duurt toch wel een paar jaar voordat er geoogst kan worden, en zolang zullen wij hier waarschijnlijk niet meer zitten.

De parkietjes twetteren er als altijd vrolijk op los en planten zich als altijd voort. Er zijn altijd wel een paar kuikentjes in een van de huisjes. Het moeten er nu toch wel meer dan dertig zijn plus nu weer acht kuikentjes. Ook de twee duiven, uit de kookpotten van een wegrestaurant gered, vertonen neigingen. Roekoe roekoe en op elkaar zitten, dus wie weet komen er ook kleine duifjes. De kippen zijn allemaal weg en van de eenden zijn alleen de twee uitgegroeide kuikentjes er nog. Banjer en Dikkie, onze twee honden, moeder en dochter, zijn nog steeds beste maatjes en donderjagen de hele dag over het erf. Reuze dapper blaffen als er vreemden komen maar reuze bibberig als ze twee stappen buiten de poort zetten. Hun universum wordt begrenst door de muur om ons erf.

Kees zijn werk wordt weer wat drukker, nu er een groot onderzoek aan de gang is en zal zeker nog meer inspanning gaan vereisen als Cambodia zich zal moeten gaan verantwoorden wat ze de afgelopen tien jaar voor de kinderen gedaan heeft. Ze waren er in 1989 natuurlijk niet bij op de World Summit for Children, maar in 1993 hebben ze toch de Conventie getekend en dat verplicht. De rapportage moet voor het eind van het jaar klaar zijn om gepresenteerd te worden op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van september 2001. Het is wel grappig om de hele cyclus meegemaakt te hebben. Op de Maledieven de President naar de World Summit for Children gekregen, in Bhutan de Mid-decade Goals rapportage gedaan en nu dan in Cambodia de End-Decade National Review verzorgen.
Misschien mooi om daarmee de periode UNICEF af te ronden?

Minke werkt nog steeds full-time op de internationale school en geeft les aan de jongste kleuters. Het is leuk om een paar jaar een serieus kontrakt te hebben met een redelijk salaris en kontakten met collega's. Er gaat wel ontzettend veel tijd in mijn werk zitten en er blijft tijdens schoolweken weinig tijd over voor andere dingen. Gelukkig hebben we wel veel vakantie. Behalve lesgeven hou ik mij op deze school weer bezig met de Parent-Teacher organisatie. Verder zijn we bezig met de accreditatie van de school. Dat is ontzettend veel werk, omdat we ons hele curriculum op papier moeten zetten en alle onderdelen op elkaar moeten afstemmen. De sfeer in het onderwijzend team is jammergenoeg niet zo geweldig. Er zijn veel verschillen in wat mensen belangrijk vinden en ook verloopt de samenwerking met de directeur niet altijd even soepel. Dat kost dus nog eens extra energie. In maart ben ik naar een conferentie in Bali geweest, waar onderwijzers uit de hele regio samen kwamen. Ik vond het heel leuk om dat mee te maken en er waren veel interesante workshops en leuke mensen. De directeur heeft mij gevraagd om volgend jaar ook een combinatie klas van 4- en 5 jarigen les te geven. Ik heb dat in principe toe gezegd, hoewel het nog steeds onduidelijk is hoelang we hier nog zullen zijn. Ik ben ook voorzitter van het bestuur van de Nederlandse School, maar heb hier niet zo veel tijd aan besteed. Gelukkig hebben we dit jaar een goede onderwijzeres en loopt alles wel.

Veel van mijn tijd is ook dit jaar weer gaan zitten in het organiseren van allerlei extra aktiviteiten voor beide scholen zoals UN-dag, Boekendag, Sinterklaas, Thema-ochtend Waddenzee, Earth Day en dat gaat zo maar door. Ik vertrek 's ochtends om 7 uur met Laura naar school en ben meestal rond 5 uur thuis. Dan is gelukkig het eten al gekookt en de tafel gedekt.