|
|
|
|
Hallo allemaal, Hier is dan alweer onze tweede digitale rondschrijfbrief, van november 2001. Het ziet er naar uit dat we onze langste tijd in Cambodia gehad hebben. We zitten nu alweer meer dan vier jaar in Phnom Penh en UNICEF ziet liever niet dat staf langer dan vijf jaar op dezelfde plek blijft hangen. Deze winter zal er een rotatie ronde zijn waarin Kees waarschijnlijk naar een andere post, hopelijk naar onze keuze, overgeplaatst zal worden, maar het kan ook zijn dat Kees een jaar onbetaald verlof vraagt om even wat afstand te kunnen nemen van het UNICEF gebeuren en wat vaker en langer bij zijn vader te kunnen zijn. Phnom Penh is een plezierige standplaats, ons huis was wel een beetje slonzig in een niet zo nette buurt, maar de tuin is magnifiek met reusachtige bomen met exotische vruchten, melkappels, jack fruit als basketballen zo groot, mango's, een bamboe en vele bloeiende planten, met heerlijke geurende bloeiende bomen en veel kamperfoelie zodat je kan ruiken dat je weer thuis bent. Ook met veel ruimte voor Laura en haar vriendinnen om te spelen en voldoende plek voor Kees en Minke's vervoersmiddelen verzameling. In de jaren dat we nu in Cambodia gewoond hebben is het land veel veranderd. De politieke situatie is nu geheel gestabiliseerd en met de economie gaat het ook langzaam aan wat beter. Steeds meer mensen hebben televisie, steeds meer moto's en auto's. Het toerisme trekt ook duidelijk aan. Het afgelopen waterfestival was het weer een enorme drukte met naar schatting een miljoen bezoekers uit de provincie. Er deden dit jaar 400 boten mee, die alleen al voor een instroom van zo'n 20,000 roeiers zorgen. De boten zien er steeds mooier uit. Er waren nu geen plattelandsteams meer met een bemanning van een stel boerenjongens in hun ongewassen kloffie. Alles en iedereen schoon en gewassen. Zoals veel landen die onderaan beginnen, is de kleding- en schoenenindustrie de grote werkverschaffer en laat duizenden mensen zo'n honderd gulden per maand verdienen. Dat is niet veel voor hard werken en geen secundaire arbeidsvoorwaarden, maar meer dan niets. De arbeidskosten per kledingstuk of schoen, die voor vele tientallen zo niet honderden guldens in Nederland verkocht worden, zijn zo'n dertig tot vijftig cent. Er wordt hier veel dure merkkleding gemaakt, GAP, Calvin Klein, Nike, Lacoste enz. waarvan een gedeelte voor een paar dollar op de Russische markt belandt, met het duitse mark, dollar of gulden prijskaartje er al aan. Wij lopen daardoor bijna een jaar voor op de mode die jullie zullen gaan dragen en ik kan zeggen dat de heren kleding in de zomer mode 2001 veel klein geruite stoffen in donkere kleuren zal hebben. De sportschoenen worden nog zotter in kleuren en complexiteit.
Het heeft deze moeson erg veel geregend, niet alleen in Cambodja, maar ook hogerop in het stroomgebied van de Mekong. Maar ook in Europa regent het behoorlijk, horen we, en volgens de beelden die wij hier via de kabel te zien krijgen staan sommge Europese landen nu net zo blank als Cambodia enige tijd terug. Wekenlang heeft de rivier op kritiek hoog niveau gestaan, en lager gelegen gedeelten van Phnom Penh, waar de armere mensen wonen, hebben blank gestaan, maar de stad zelf is niet onder gelopen. De rivier is alweer meer dan een meter gezakt en stroomt razendsnel naar zee. Grote gedeelten van het land staan echter nog steeds blank. Dat is op zich niet zo bijzonder, Cambodia is een delta en erg vlak en iedere natte moesson staan grote gedeeltes van het land onder water. Bijna alle Cambodiaanse huizen staan dan ook op palen. En alle rijstvelden moeten immers toch onder water komen. UNICEF, ondanks dat de E toch vroeger voor Emergency stond, wist niet goed wat te doen want geen van mijn collega's had ooit zo iets aan de hand gehad. De meeste noodhulp, zakken graan, wat zout en een blikje makreel in tomaten saus is door het WFP uitgereikt. Op een voedsel uitreiking onlangs van het WFP, waar we voor uitgenodigd waren om bij te wonen, zijn we nog ruim met een dankbaar applaus bestrooid, omdat het verzamelde boerenvolk dacht dat ik het WFP vertegenwoordigde. Ook het Rode Kruis heeft zich verdienstelijk gemaakt met plastic zeilen enzovoort. Als het water zakt, gaan we wel de scholen weer opkalefateren en de drinkwaterputten zuiveren. Het is nu elf jaar geleden dat de World Summit for Children plaats vond (een van mijn laatste wapenfeiten op de Maledieven was om de President te bewegen naar New York te gaan) en nu moet arm Cambodja, dat er in 1989 in Nieuw York niet eens bij was, maar ja, wel popie de Conventie getekend, en dat verplicht, zich verantwoorden wat ze de afgelopen tien jaar hebben gedaan voor de kinderen.
In september 2001 zal er een speciale zitting zijn van de algemene vergadering van de Verenigde Naties, waar onze Kofi verslag zal uitbrengen hoe het met al die mooie kinderplannen is afgelopen. En Cambodia moet daar ook aan bijdragen. In het kader daarvan is een landelijk onderzoek door UNICEF medebekostigd om de kindesterfte, moedersterfte, ondervoeding van kinderen en moeders, anticonceptie, sexueel gedrag, drinkwater, toiletten, lichamelijke gebreken, vaccinaties, borstvoeding, diaarhee, luchtweg infecties, bloedarmoede, zoutiodering, nachtblindheid, scholing en ook meteen maar even kennis en gedrag over AIDS,positie van de vrouw in het huishouden en huishoudelijk geweld in de vragenlijst gepropt. Het voorlopig rapport is nu net uit en het is zoals we al dachten: niet best.
Jammer is dat de kindersterfte de laatste jaren niet gedaald is, terwijl de klappen van AIDS bij de kinderen nu pas echt gaan komen en nog geen invloed kunnen hebben gehad op de afgelopen jaren. De proces- en de outputindicatoren verbeteren (vaccinatie, waterputten enz) langzaam aan, maar de impactindicatoren (kindersterfte, ondervoeding enz) blijven maar slecht. Een op de tien kinderen sterft voor de eerste verjaardag, de helft is chronisch ondervoed, driekwart van kinderen en vrouwen heeft bloedarmoede, 12 % iodium tekort, een derde van de kinderen zit niet op school. Behalve polio, dat is met succes uigeroeid. Maar hoe groot het onderzoek ook is, toch blijven er altijd vragen.
Er is een soortgelijk onderzoek gedaan in 1996 en in 1998 en er is een census gedaan in 1998 en nog steeds weten we niet hoeveel kinderen er nu geboren worden. Het lijkt erop dat tot bijna de helft van de zuigelingen niet geturfd werden bij de census en ook bij onze onderzoeken gemist worden. Dit geeft natuurlijk te denken over de juistheid van de uitkomsten van dit soort onderzoeken. En het is lastig met het plannen maken op lange termijn voor gezondheidszorg en onderwijs als niet bekend is hoeveel kinderen er zijn of over een paar jaar naar school zullen gaan. Deze zomervakantie weer veel mensen niet kunnen zien. Kees had wat minder tijd dan anders, omdat al wat vakantiedagen waren opgesoupeerd in februari, toen de slechte gezondheid van Pa Goudswaard een reis naar Nederland noodzakelijk maakte. Met Pa zijn gezondheid gaat het nu weer wat beter, hoewel de rek er wel uit lijkt te zijn. Regelmatig ziekenhuis in en weer uit, na de nodige vaak iatrogene crises weer overleefd te hebben. De oude boom kon wel eens bij het minste briesje in de toekomst omwaaien. Maar misschien ook niet. Onkruid vergaat niet, placht hij zelf altijd te zeggen. De stress in de familie omtrent de zorg voor Pa en de afhandeling van verhuizing en erfenis heeft ook veel energie en tijd gekost. Deze winter zijn we voor het eerst sinds vele jaren van plan naar Nederland te komen. Ten eerste om ons Wastora geld te komen ophalen (onze hele witgoed uitzet bij vertrek naar Bhutan bij Wastora gekocht tijdens de actie "geld terug in 2000"), en dan moet Laura toch ook eens Kerstmis met een opgetuigde, echte Kerstboom bij de grootouders meemaken, in de kou en met sneeuw en dus bij dezen bestellen we alvast een stevig pak sneeuw. Een palmboom met ballen is toch anders.
Minke geeft nog steeds les aan de Internationale School. Er is inmiddels een zwembad bij de school gekomen en "The Club" die daar bij gekreeerd is, is een plezierige plek om een zondagmiddag door te brengen, als we niet door het platteland lopen te draven met de Hash House Harriers. Dit jaar is Minke's klas een gecombineerde klas van jongste en oudste kleuters. Laura gaat vroeg in de ochtend met haar mee naar school en ze zijn 's middags meestal rond 5 uur weer thuis. Ik vind het nog steeds leuk om op een internationale school te werken en het programma voor de kinderen te bedenken en voor te bereiden. De werksfeer op school is ook beter dan vorig jaar. Minder leuk is dat er veel tijd en werk besteed moet worden aan het schrijven van een curriculum en allerlei andere documenten met de bedoeling dat de school in mei volgend jaar officieel erkend wordt. De school is zo klein, met nog steeds maar 75 leerlingen, dat de paar leerkrachten die er zijn, wel erg zwaar belast worden. Gelukkig zijn er regelmatig vrije dagen en vakanties. Minke gaat met Laura en haar moeder naar Laos en Pattaya voor een week tijdens het Waterfestival. In beide plaatsen gaan we vrienden op zoeken die vroeger in Cambodja woonden. Oma blijft daarna nog in Cambodja tot Laura's verjaardag. Zo, hier laten we het dan maar weer bij. Wie weet tot ziens omstreeks Kerst en Oud en Nieuw!
|
Als we een lang week-end hebben, rijden we meestal naar het strand, bijna altijd bij Kampong Som, ook wel Sihanoukville genoemd.
