Kees werkt nu bijna 4 jaar op het regionaal kantoor van Unicef en reist regelmatig in de regio. Soms als adviseur, en vaak ook als trainer dan wel facilitator (in resp. met de klok mee in Bangkok, Yangon, Vientiane en Port Moresby). Het Regionaal kantoor heeft zich enigzins afzijdig gehouden van het hele Tsunami gebeuren, en ik zelf heb er nauwelijks mee te doen gehad. Wel nog onlangs in Aceh geweest om de bijna allemaal nieuwe staf de kneepjes van het UNICEF programmeren en budget eigen te maken. Van de nieuwe UNICEF Executive Director, die de onwelkome stank om zich heen heeft hangen een geparachuteerd vriendje van W. te zijn ( die tenslotte, zoals W. zelf, niet bekend staan om hun deskundigheid), hebben we nog niet veel gemerkt. Misschien gelukkig maar, want er zijn sterke vermoedens dat, voordat zij deze baan toegeworpen kreeg, ze nog nooit, maar dan ook nog nooit van UNICEF had gehoord.

We zijn alle drie druk met werk en school. Daarnaast gaan we regelmatig uit eten en dan genieten van de vriendelijke service en de betaalbare prijzen in de Thaise restaurants. We gaan af en toe naar aktiviteiten van de nederlandse vereniging, regelmatig naar de film en voor cultuur met een grote C naar de Siam Society of onlangs naar een groot openlucht jazz concert met onze eigen Heineken als hoofdsponsor.

We zijn een jaar geleden lid geworden van de Royal Varuna Yacht Club in Pattaya en gaan daar regelmatig een weekend heen om te zeilen. Laura heeft daar in een Optimist leren zeilen maar zeilt nu in een Laser. Kees en Minke zeilen alleen met een Laser, maar zitten te denken om nou toch ook maar eens een Hobby catamaran te proberen.  De Jacht Club is erg race georienteerd, wat ons weer niet zo aanspreekt.  Vorige week had Kees zich toch laten verleiden om mee te doen, en wist vanuit derde positie zich snel via listig laveren naar de koppositie te werken. Vanuit die riante positie echter  naar de volkomen verkeerde volgende boei gestormd en weer afgezakt naar een smadelijke tweede positie.

De Yacht Club ligt op een paradijselijke plek, geisoleerd van het voze Pattaya zelf, en heeft een uitstekend restaurant. Dit jaar was er een indrukwekkend oudejaarsavondfeest georganiseerd met salsa muziek, cocktails, buffet, vuurwerk en bonfire. Wij hebben daar de papieren hete luchtbalonnen opgelaten die ons geluk zullen brengen in het komende jaar, het jaar van de hond.

De Beach Bar bij de Yacht Club, geen muziek, wat een verademing is na het lawaaiige Bangkok. In de meeste supermarkten en winkelcentra is het lawaai oorverdovend, wat de Thais zelf niet schijnt te deren.

Laura is net 14 jaar geworden en gaat naar jaar 9 van Patana school. Op haar verjaardag had ze een groepje vriendinnen uitgenodigd. Ze zijn eerst naar de nieuwe Harry Potter film gegaan en hebben toen thuis gegeten. Daarna bleef iedereen slapen. Laura gaat met plezier naar school en heeft veel vriendinnen. Na school doet ze hiphop dans, netbal (een soort korfbal) en nederlandse les, en dat laatste niet voor de lol.

Deze foto is door mijn moeder gemaakt met kerstmis dat wij vierden in Dolphin Bay Hotel in de buurt van Hua Hin. Let vooral ook op de maatkleding die Kees aan heeft, van de zelfde hand die de hoogste diplomaten and spionnen in de wereld kleedt. Met dank aan Laura die een kleding waardebon had gewonnen op een talentenjacht. Zoals ieder jaar is mijn moeder een paar weken geweest met een tas vol pakjes en lekkernijen uit Nederland. Ieder jaar als zij weg gaat staan alle planten in onze tuin er weer een stuk groener bij. Dit jaar is zij eerder terug gegaan naar Nederland, omdat de baby van mijn zus ernstig ziek is. Onze nieuwjaarswensen en gedachten zijn bij hen en we hopen dat de kleine Kris spoedig sterker wordt.

Ons goede voornemen is om dit jaar wat vaker te schrijven of te bellen. Jullie zijn natuurlijk ook altijd hartelijk welkom bij ons in Bangkok. In het Thai zeggen ze "Phop Kan May" of wel tot ziens.