DSuper5

De DSuper 5 uit 1973 is de meeste recente toevoeging aan wat zo langzamerhand een heuse verzameling aan voertuigen begint te worden. Gekocht van een Japanner die zich in Bangkok gevestigd heeft. Hij had twee DSsen, een Pallas en een DSuper5, en de laatste heb ik overgenomen. De DSuper Cinq heet zo omdat het een DS is die vijf versnellingen vooruit heeft, vergeleken met de vier versnellingen van andere DSsen.

Het kleur code labeltje ergens tegen het schutboord gepopnageld geeft aan wat de oorspronkelijke kleur geweest is: Blanc Meije, oftewel gebroken wit, naar de Alpenberg Meije vernoemd. Hier staat alles over kleur en DS. Nu is de Godin in een niet perfect donker metallic gespoten, met een blauw ondertoon, dat soms weer groenig oplicht. Wel mooi. Het polyester dak is wel spierwit, en de velgen zijn een gelig wit.

Hier wordt in de drie talen van de belangrijkste kopersgroepen van de DS in de 70er jaren in Thailand gewaarschuwd dat het gevaarlijk is de dop te openen wanneer het water heet is.

tr>

De DSuper 5 voor het Koninklijk Paleis in Bangkok. Het is zondagochtend vroeg en het plein, waar ook de grote demonstraties tegen de vorige Prime Minister Taksin (inmiddels gewipt in een militaire staatsgreep) gehouden werden, ligt er nog verlaten bij. Wat later zal het plein een gezellige drukte worden, vooral in dit seizoen (maart) omdat het dan wat waait, met honderden mensen met vliegertjes. Een zeer goede gelegenheid om te socialiseren, want de vliegertouwtjes raken natuurlijk voortduren met elkaar verward, wat tot gemeenschappelijk ontwarren van de touwtjes leidt. Altijd gezellig, die Thai.

Ook binnen moet er nog veel gebeuren. De verschrikkelijk blauwe vloerbedekking moet natuurlijk vervangen gaan worden door iets hoogpoligs grijs. De CD speler zit weg gewerkt in het handschoenen kastje. De DS heeft geen plek voor een radio van standaard afmetingen, maar smaller, waar dus geen modern spul inpast.

De DSuper is een ruwe bolster met een beetje smoezelige pit. Wat stevig poetsen moet de lak laten glanzen als een biljart balletje.

Jawel, de koplampen draaien mee met de richting van het stuur. Dat was het eerste dat ik weer functioneel maakte! er zijn prioriteiten tenslotte.

Stijle leercurve in franse technologie door middel van tegenslag.

De startmotor heeft de geest gegeven. De ingenieur die ontworpen heeft hoe en waar de startmotor in de DS moest komen, dient naast Sadam Hoessein op het beklaagdenbankje gezet te worden wegens misdaden tegen de menselijkheid. Wel leuk is hoe de DS zijn achterpoot optilt. De grote electrische fan is voor de condensor van de airconditioning, die op de plaats van het reserve wiel is gemonteerd. Een tweede fan onder de condensor blaast buitenlucht uit de slurf naar boven, de zichtbare fan blaast het dan de ruimte onder de motorkap in. De radiator heeft ook nog een electrische hulp fan die niet zichtbaar achter de skai manchet zit. Van over verhitting hebben we zelden last.

De werkplaats die de startmotor opnieuw gewikkeld heeft. Het is totale nonsense dat goed gereedschap het halve werk, een ergonomische verantwoorde werkplek de andere helft, en een geordende werkplaats de laatste helft zou zijn. De kennis waar en hoe je de juiste dreun met een klauwhamer moet geven is wat telt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze nering binnen een dag voor een prikje de startmotor weer als nieuw had.

De benzinetank is kopje ondergegaan bij de overstroming en modderwater heeft maanden lang in de tank gezeten. De toch al naar lekkage neigende tank heeft hierdoor vele extra roestgaatjes erbij gekregen die niet met meer met lapwerk te stelpen bleken. Helaas was m'n "plaatwerkmannetje" terug naar zijn dorp (moeder ziek) maar de knul van het buurwerkplaatsje wilde wel een nieuwe bodem in de tank lassen. Eerst voortvarend de bodem er uit gesneden, toen niets gedaan, en weer niets gedaan en nog steeds niets gedaan en de tankdelen maar weer bij hem weggehaald.

Mijn vrienden van de DS garage in Bangkok gebeld en zij bleken een kakelnieuwe tank, nog in de doos, te hebben liggen. De prijs was redelijk maar veel geld. Een stuk benzineresistente aanzuigslang kreeg ik erbij, en hij mocht mijn oude tank in twee stukken houden.

Wie schetst mijn ergernis toen de auto na de vakantie weer telkens stopte en een nieuwe elektrische benzinepomp niet hielp, maar wel de benzineleidingen en filters telkens weer verstopt raakten met roestschilfers. Alle benzine er weer uit, tank er weer uit en handen vol met roestschilfers konden uit de tank geschud worden. Nieuwe tank!

De aanzuigslang wordt door de kromme pijp tot vlak boven de bodem van de tank geschoven tot in de aftapplug, die daar precies onder zit. Maar daar zit geen filter! De aanzuigslang raakt dus voortdurend verstopt met roestschilfers. Van een oud theefiltergaasje een passende filterkolom gemaakt, waar de aanzuigslag precies in moet passen en zo nieuwe roest schilfers al voor de slangopening moet tegenhouden.

De jarenlange mysterieuze problemen met willekeurig stakende motor is eindelijk opgelost. Niet het benzinepeil in de tank, niet verstopte slangen of sproeiers, geen falende benzinepomp maar het verplaaatsen van, alweer, een nieuwe electrische benzinepomp naar een plek vlakbij de tank heeft alle problemen opgelost. Het alsmaar verergerende gesodemieter hangt causaal rechtevenredig samen met het alsmaar hoger percentage alcohol in de Thaise benzine. Daardoor is de drempel naar vapour lock (gasbellen in het benzinesysteem) steeds lager. Door nu niet meer de benzine aan te zuigen met een pomp gemonteerd bij het motorblok, maar naar voren te persen met de pomp achter bij de tank ontstaan geen bellen meer. Wel ook de leiding nog meter geisoleerd waar die in de buurt van het uitlaatspruitstuk komt. Doordat de nieuwe benzineleiding vele jaren geleden gemonteerd een beduidend groter lumen heeft dan de oorspronkelijke, gaat de benzine trager door de leiding en heeft langer de tijd om op te warmen in de buurt van de uitlaat.

Het houdt niet op. Het rechter achterwiellager maakt hartverscheurende geluiden. Het demonteren gaat in oplopende mate van weerbarstigheid. Het wiel gaat nog.

De remtrommel wil pas zijn ijzeren greep op de naaf opgeven als er met een beitel niet gering op los gegaan wordt. De reminfrastructuur ziet er overigens niet slecht uit. Niks aan doen, immers, if it ain't broken, don't fix it.

De naaf wil niet. Punt. Afgebeelde ingrepen hebben uiteindelijk succes gehad. Er zal vast een special tool voor zijn, maar dat heb ik niet

De zondvloed van enkele jaren geleden heeft schade aangericht. Maar als er vet had gezeten was het wel meegevallen, maar zonder smeernippels kom je niet ver. De Franse slag dus.

Oud en nieuw. De oude vastgerotte lagers verwijderen was het moeilijkst van allemaal.

De vriendelijke buurtsloop, een paar stappen van onze moobaan vandaan, heeft blijkbaar een heel vliegtuig weten te scoren. Dat moeten tientallen vrachtwagens zijn geweest om dat naar deze plak te sjouwen. En wat gaan wij er nu mee doen?

Het monumentale gebouw van UNESCAP (United Nations Economic and Social Council Asia and Pacific) in Bangkok vormt een toepasselijk decor voor de DS. De UN, UNICEF ook overigens, is tot doelwit geworden in de afgelopen jaren en toestemming om hier een 'photoshoot" te houden werd niet zomaar gegeven. De glazen gevel en de oprijlaan, (op de foto is minder dan de helft in beeld), is zeer imposant om grote groepen gedelegeerden te ontvangen. Met een foyer vol met een duizend of twee aan afgevaardigden, heeft een autobom die de gehele glazen gevel als duizenden glassplinters naar binnen blaast, natuurlijk een desastreus effect.

De carburateur is inmiddels al vele malen open geweest, en eindelijk in orde gekomen. Het strand in de vlotterkamer bleek bijna tot de hoogte van de sproeiers opgespoten. Deze dubbelloops Weber carburateur is vele malen complexer dan de SUs van de Jaguars. Het aantal sproeiers, hulpsproeiers en speldeprikgaatjes her en der is verbijsterend. Beide hulpsproeiers bleken geblokkeerd, ergens inwendig in de onbereikbare kanaaltjes. Met Minke aan de fietspomp zijn uiteindelijk de rioolputjes doorgeblazen. Normaal wordt alleen de kleinere carburateuropening benut, pas bij het gaspedaal diep intrappen gaat ook de klep in de grotere opening open. De klont gietijzer aan de zijkant met geaborteerde hydrauliek hoort bij een automatische versnellingbak, bewijs dat dit niet de orginele carburateur is. De hydraulische druk in het koppelingsysteem bij ontkoppelen drukt een klepje dicht zodat het stationair toerental sneller zakt om de autobak sneller te laten wisselen. Pakking materiaal is hier te koop per strekkende meter, en een nieuwe pakking is netjes gehuisvlijt.

Voor wie nog twijfelde in welk land we hier zitten. Er zijn vele DSsen verkocht in de zeventiger jaren, waarvan er nog enkele tientallen in rijdende staat zijn. Het was een populaire auto, vaak komen mensen vertellen dat hun ouders zo'n auto hadden vroeger. Een comfortabele auto voor lange afstanden over wegen van slechte kwaliteit. Wel had de wagen de reputatie van honden- en kattenmoordenaar. In de tropenhitte gaan deze dieren een tukje doen in de schaduw onder de net geparkeerde hoogstaande DS, maar deze zakt dan na enige tijd langzaam naar beneden en plet zo de stakkertjes genadeloos.

Even afdwalen: deze tuktuks, in Thai saamlor (driewieler) genaamd, hebben een tweecylinder watergekoelde tweetakt motor, wisselstroomgenerator en startmotor maar rijden wel op gas (zie oranje tank achter de achteras). De tuktuk heeft dus een veel serieuzer motorgebeuren dan de Indiase Bajaj, die het met scooter techniek moet doen. De nieuwste generatie tuktuks heeft overigens een viertaktmotor en zijn lichtgroen van kleur, die ene links op de foto.

Net als bij de taxi's in Thailand, zijn veel tuktuks privebezit van de bestuurder, maar er worden er ook veel per dag voor een vast bedrag door chauffeurs gehuurd in de hoop wat geld te verdienen. Aan een dag tuktuk rijden (12 uur) houdt de chauffeur tussen de 200 en 400 Baht over (vier tot acht euro). Dit is de vloot van een zo'n verhuurder.

Schakelpook tussen de benen, de rechtervoet het rempedaal, de linkervoet het koppelingpedaal en gas geven met een gashandel aan het stuur, zoals met een motorfiets. De beide achterwielen hebben een hydraulische rem, het voorwiel is niet geremd. Het chromen tankje is voor de tweetakt smering, en de accu staat altijd zo open en bloot.

	De Delonix Regia (de flamboyant) bloeit eigenlijk het hele jaar door, maar hier staan ze er in juni wel heel mooi bij.
	De Sunday Morning Drive van oktober werd opgeleukt door een meidenbandje dat geen medelijden had met Focus of Flairck. En kijk eens hoe strak de bumpers weer zitten!

De kofferklep is op z'n Frans van slechts marginale sterkte, zo ook de veren om de klep omhoog te houden: het gebruikelijke lamlendig neerzakken van de klep noopte tot verbetering van het oorspronkelijk ontwerp. Mijn ge-experimenteer met sterkere veren om de klep vanzelf omhoog te laten blijven staan, resulteerde in een geknakte klep. Deze buis moet versterking geven.

Net boven Bang Sapaen, waar dat week-end straat races werden gehouden, ligt een vissersdorpje. De vissersboten worden nog ambachtelijk gebouwd uit massief teak hout.


	De schreeuwend blauwe vloerbedekking, toevallig dezelfde die ook in de kever ligt (er zijn niet zo veel verschillende kleuren tapijt beschikbaar in Thailand: rood, groen, blauw, grijs en zwart) is eruit gegaan en een mooi grijs tapijtje erin. De bevestigingsstukken van veiligheidsriemen tussen de voorstoelen waren niet lang genoeg om comfortabel de riem in te kunnen prikken en weer los te halen. Een opstapje is gecontrueerd en met tapijt in het geheel opgenomen. De driedimensionale vormen om de motor heen moeten zich nog zetten.Het stof van de puzzelrit moet nog van de banken geveegd worden. Het nieuwe oude model stuur zit er ook in en de binnenhandgrepen zijn fantastisch verchroomd.
Niet ver van onze MooBaan blijkt een restaurant te zijn waar een dozijn wrakken van DSsen staan. Sommigen in verregaande staat van ontbinding, maar ook enkelen die nog als onderdelenbron nuttig kunnen zijn, en een enkele die met wat inspanning weer de weg op te krijgen moet zijn. Hier twee op de voorgrond en ook nog twee onder het dakje.
Sic transit gloria mundi.

De DS gaat verkocht worden. Nog een laatste rondje door het mooie achterland ter afscheid. Dit is een dorpje waar veel Chinezen wonen.

Veel rubberplantages staan nu in de ruststand. De prijs van ruwe rubber is zo laag dat het niet loont de rubber te tappen.
Twee producten waar het land achter ons dorp mee vol staat: rubber en ananas. Beide leveren geen cent op momenteel.
Dit gewas is weer wel een winstmaker: casave. De Thai hebben veel lekkerdere dingen dan casave om te eten, er wordt dan ook van de knollen zetmeel gemaakt, dat als een grondstof voor plastic wordt geexporteerd. Thailand is daar de grootste exporteur van.

Verkocht!!

Het is mooi geweest.

De handdoek is in de ring gegooid.

Het geduld is op.

Afgelopen.

Na drie jaar bezig te zijn geweest de DS tenminste een proefrit te kunnen laten voltooien, is het stuk Frans verdriet verkocht aan een rijke Thaise verzamelaar. Nog wel een flinke verlaging van de vraagprijs voor moeten doen, want enkele dagen voor de proefrit ging de vierde versnelling kapot. En ik had geen zin meer om er weer een nieuwe bak op te zetten, die weer eerst uit Nederland moest komen. Die zijn niet al te duur, maar ik had geen zin meer. Maar al met al, na aftrek van extra kosten van banden, radiator, tank en nieuwe bollen toch nog een leuke winst gemaakt na 14 jaar gebruik. Dat is het leuke van klassieke aauto's: geen afschrijving! De Thaise verzamelaar was vooral erg blij met de nieuwe korrekte banden uit Europa, de originele ruiten en helemaal met de originele Thaise nummerplaten uit 1972. Een proefrit om de perfecte hydrauliek te demonstreren (the magic carpet) over zandwegen met gaten en geulen in volle vaart deed de rest. De Thaise verzamelaar gaat de DS weer "mint" maken. Ik heb hem op het hart gedrukt de hydrauliek niet aan te raken: die is nu perfect and if it ain't broken don't fix it.

Het leuke is dat met het geld van de DS, ik een fraaie XJ6 heb kunnen kopen.