Het dashbord los en een kiekje gemaakt van de bedrading, zo zat het dus.

Ook de spaghettiknoedels in de koplamp worden vastgelegd voor later. Overigens had ik het electrische ontwerp al grootscheeps verbeterd en werden alle functies door relais gedaan die onder de tank gemonteerd waren. De ielige kontaktjes van de stuurschakelaars konden gewoon de grote amperes van koplamp en toeter niet aan.

De breuk in het verstevigingsplaatje in de bocht van het frame was voorspelbaar: juist daar waar de grootste krachten opgevangen moeten worden, is een groot gat geboord voor bevestiging van de achtervalbeugels. Plaatje breekt, frame gaat zwabberen, spatborden scheuren.

Het frame is leeg op motor en achterbrug na. De voorvork blijft zitten, aangezien het speciale gereedschap om de voorveren te demonteren en te monteren niet voorhanden is.

De achterkant van het gestripte motorblok zoals dat in het frame hangt. Dynamo, carburateurs en verdeler zijn al verwijderd.

Onder de iconsiche kleppendeksel zitten: de kleppen!. Stoterstangen gaan binnen de cilinderribben. De uitwendige olietoevoer voor de nokkenasjes is reeds losgekoppeld.

De uitlaatbochten zitten ongelooflijk vast. Het motorblok kan met de uitlaatbochten er nog aan onmogelijk uit het frame gelepeld worden. Dus eerst de beide koppen eraf, en dan ook meteen maar de versnellingsbak los, zodat het gewicht wat makkelijker te mannen is.

Frame half in de grond. De haakse tol is een onmisbaar stuk gereedschap waar geen halve maatregelen genomen hoeven te worden. De speciale verfstripschijven uit Thailand deden hun werk op de Sparta, maar sleten toch wel hard. De ijzerdraadstaalborstels zijn effectiever als toch tot op het kale metaal door geschuurd gaat worden.

Plaatwerk kaal staal. Sommigen zouden nu alles verchromen. Ik niet.

De beste vriend van een monteur is de bankschroef.

De stille getuigen van zinloos geweld van vijfentwintig jaar geleden roepen, stil als ze zijn, niets bemoedigend toe. De Suske en Wiske en de Weerspannige Wartel heb ik al gelezen en het wordt deze keer over een andere boeg gegooid: ijzerzaag, bijtel, hamer, reusachtige bankschroef. Het blijkt een geval van kernfusie te zijn tussen aluminium-, koper- en staalatomen. Uiteindelijk zijn de wartels succesvol verwijderd, immers met behoud van de schroefdraad in de aluminium koppen. De restanten zullen als trofee in het Museum van Hoopvol Sleutelen geexposeerd worden. Nieuwe, betere wartels met contramoer zijn gemonteerd, waarvan mij verzekerd is dat ze minder snel lostrillen.

De versnellingsbak verkeert nog in een verbluffend goede staat, de olie is helder en ruikt heerlijk. Alle lagers lopen soepeltjes en absoluut geen gruis of ander ongerief in de bak. Het komiese gootje verzamelt rondspetterende olie en de zwaartekracht voert de olie naar de lagers achterin de bak.

Linksboven is het schakelmechanisme dat de trommel bij iedere trapbeweging en slag verder of terug zet. Rechtsboven zit de as met het grote tandwiel die de bak aan de achterkant verlaat en aan de cardanas gekoppeld wordt.

Het blok is aluminium gietwerk met veel ribben en van grote klasse, maar niet schoon te houden. Het bungelende kippengazen trommeltje is het oliefilter, dat zeer effectief alle vliegen die in het carter mochten belanden zal tegenhouden.

De krukas heeft het kleine kettingwiel, de nokkenas het grote kettingwiel en de oliepomp wordt via het derde wiel aangedreven. De distributieketting zit wat losjes en het versleten rubberen blok dat de ketting op spanning moet houden, kan niet verder geschoven worden zonder de ketting tegen een bout te laten lopen. Slecht ontworpen!

Teo Lamers, waar ze aanvankelijk keken of ze en Moto Guzzi V7 special een wheelie zagen maken toen ik volhield dat de distibutie met een ketting en niet met tandwielen geschiedde, bleek een fantastisch alternatief op voorraad te hebben, dat niet alleen de ketting automatisch op spanning houdt, maar ook de ketting beter over de tandwielen laat lopen.

De aluminium wielen zagen er van buiten wel aardig uit, maar bleken binnen onder de band enorm gecorrodeerd te zijn.

Het cardan ziet er nog prima uit. Het grote kogellager is destijds al vervangen, en de ingaande as is destijds door Ed Pols vastgelast. En zit nog steeds goed vast.

Het winterverblijf van de E-type beunt bij als spuitcabine.

Bij de allerlaatste meters afgelegd 25 jaar geleden, aan de hand de loods in, zakte de zware Goudsi tegen de deurpost met deze gemene deuk in de tank tot gevolg. In Nederland was geen bedrijf te vinden dat dit kon of wilde repareren.

In Thailand zitten er echter zat mannetjes op een krukje met een stuk hout en een hamertje te wachten om voor een prikje de deuk onzichtbaar te verwijderen, zelfs in het weer opnieuw verchroomde deel is niets meer te zien. Ook heeft hij nog een ander stukje in de tank vervangen, waar een soldeerreparatie zat van wat een kogelwond (voormalige politiefiets!) moet zijn geweest!

Hier is hij bezig met een andere tank te maken uit nieuwe stukken blik, zonder computer gestuurde CADCAM laser, maar met alleen zijn handen, ogen, een beitel en een hamer. Mooier dan in American Chopper.

De krat met in Bangkok opnieuw verchroomde delen staat klaar.

Beetje studentikoos, maar blijft leuk.

In bangkok zijn twee runderhuiden gekocht voor enkele tientjes het stuk, en een lokaal zadelovertrekshopje heeft een nieuw zadelovertrek gemaakt. Dit lubbert evenveel als het oude skai dat ik als voorbeeld had achtergelaten, en dat weer huisvlijt van eigen hand was van 30 jaar geleden.

Het blauw van de bobine hoort zo. Aangezien de tank zelf nog niet klaar is voor de proefrit, fungeert een plastic fles als zodanig. De verkleurde uitlaatbochten zijn het bewijs: de motor loopt weer!

Klaar!

Klaar!

Klaar!

Klaar!

Met de Goudsi in Spanje!!!