De Ural motorfiets is een Russische kloon van een
vooroorlogse BMW. Toen Hitler en Stalin nog beste maatjes waren,
heeft de Führer een team van Duitse BMW ingenieurs naar een fabriek in de
Ural gestuurd om de bolsewieken de kneepjes van motorfietsfabricage bij
te brengen. Voordat dit proces voltooid was, veranderde de relatie tussen
Rusland en Duitsland, en niet ten goede, en hebben de Russen het verder
zelf moeten doen. De verdere ontwikkeling van blok en fiets is sindsdien
gestagneerd en de motor en rest worden nog steeds min of meer gemaakt
zoals het ontwerp van BMW in de dertiger jaren was. De naamgeving van deze motorfietsen is wat verwarrend. Dit model, een iets modernere dan de oorspronkelijke uit het verhaal hierboven, is eigenlijk een Dnjepr, afkomstig uit de motorfietsenfabriek bij de rivier de Dnjepr, terwijl het eerdere model juist uit de motorfietsenfabriek in de Ural kwam. Of precies andersom, maar in ieder geval, in Cambodia werden ze allemaal Urals genoemd.
 Onze Ural is een exemplaar dat in Cambodia is beland samen met vele Lada's en Wolga's tijdens de
"Vietnamese periode"in de tachtiger jaren.
Deze laatsten zijn bijna helemaal uit het straatbeeld verdwenen, maar een
enkele Ural met zijspan wordt nog wel door expats gereden.
De topsnelheid is 60-70 kilometer per uur, maar alleen op een absoluut
verlaten, vlakke weg zonder zijstraten, want de wegligging, het
bochtengedrag en de remeigenschappen maken het te gevaarlijk om plankgas
te gaan als er het risico is dat Cambodiaanse medeweggebruikers de
recht-zo-die-gaat koers zouden kunnen verstoren. In Cambodia hoeft niemand
rijexamen te doen. Iedereen die $20 lapt krijgt z'n rijbewijs. Het
merendeel van de Cambodiaanse weggebruikers heeft dan ook absoluut geen
notie dat er zoiets als voorrangsregels zouden kunnen bestaan of dat
rechts rijden verplicht is. Sterker nog, de auto-ecoles oefenen met hun leerlingen hoe een rotonde te nemen tegen de stroom in
vlak langs de stoep om te vermijden dat de rotonde driekwart genomen moet worden. Dat is immers om.
Toen er stoplichten werden geintroduceerd in Phnom Penh, was de chaos compleet en heeft de politie megafoons op de
kruispunten opgehangen en ter plekke verkeersopvoeding toegepast om uit te
leggen waar die verschillende kleuren lampen nu voor dienden...
Hier staan Laura en Kees te poseren voor de toegang tot een tempel in
de wijk Tonle Basac waar we destijds in Phnom Penh woonden.
|
 Lekke
band. Gelukkig is er om de 50 meter een bandenplakstation in Phnom Penh.
Wij zijn maar in de schaduw gaan staan terwijl onze vulkaniseerdeskundige
zijn best doet. De rode tank, van perslucht voorzien door een oude
air-condition compressor uit een auto en door een benzine motortje
aangedreven, is basisuitrusting voor iedere bandenplakker. Hoe ze
daar ooit de investering weer uithalen, is het economische wonder van
Indochina.
|
 Bangkok is niet echt een stad voor een lawaaiege, trage zijspan en toen we naar Bangkok verhuisden, is ze verkocht aan een Amerikaanse ontwikkelingwerker, die haar naar de States ging meenemen. In de US is de Ural een soort cult machine aan het worden en worden er bizarre bedragen betaald. Zelfs met de transport kosten had de Amerikaan er nog een goeie deal aan, voor een prima lopende Ural met zijspan en achteruit met in de historie "Cambodia".
|
De
olifant die bij Wat Phnom zijn rondjes draait met toeristen, deze keer
Berend, Thijs en Laura. Je haar zit altijd goed op een Ural.