De XK120 replica in volle glorie voor de Dzong van Thimphu, de hoofdstad van Bhutan

De droom auto zoals die vijftig jaar geleden de markt veroverde...

Dat moeten wij toch zelf ook kunnen met een Eenvoudige Handleiding...

Dus de bouwdoos besteld...
De Bhutanese authoriteiten waren zeer bereidwillig en een fraaie import vergunning op daphe papier werd afgeven,
... nadat een certificate of origin was bekomen van de fabrikant.

In september 1993 kwamen alle onderdelen in een grote houten krat vanuit Buffalo, New York, USA. Met hulp van het Bhutanese leger wordt de kist van de Tata vrachtwagen getild en op de grond gezet.

	Het plan was een nauwkeurige fotografische documentatie van het bouw proces te maken.  De eerste fase, het identificeren van alle onderdelen, leverde deze foto's op. Laura helpt alvast wat.
	Helaas zijn de meeste foto's bij de ontwikkelcentrale bedorven geraakt en zijn dit de enige die, met behulp van de computer in nog net acceptabel zwart-wit of in bizarre kleuren weer gegeven, iets van de eerste fase van de bouw laten zien.
	De meeste onderdelen waren er wel, maar de wielen en voorruiten waren ze vergeten.

De motor, een Ford V-6 van 2.7 liter, had al een heel leven achter de rug in waarschijnlijk een Mustang, maar zag er prima uit. Alles schoon en gereconditioneerd waar nodig.

De zit en positie van het stuur worden alvast uitgeprobeerd.

En aan de slag...

De wielen arriveerden pas toen de auto al bijna af was en de auto is dus geheel in de open lucht gebouwd op de plaats waar de vrachtwagen de kist gedropt had.   De panelen van de kist waarin de kit verscheept was, vormden de werkplaats. Daarna zijn de houten platen naar de buren, Sange Lamu, gegaan, die er hun huis vanbinnen mee betimmerd hebben. Verlichting werd verschaft door de TL balk op de trap van Laura's glijbaan, maar het was 's avonds mestal te koud om aan de auto te werken. Minke haar Corrola staat op het tuinpad en links ligt het brandhout voor het kacheltje op een stapel. Hier is de bodem en de plaat tussen motor en cabine gemonteerd en worden de uitlaten met klemmen in positie gehouden.   Hier zijn de binnen spatborden gemonteerd. De massieve dwarsbalk waar het stuur en de rem- en koppelingspedaal aan komen te hangen wordt op zijn plaats gezet. Het uitzicht vanuit de werkplaats is ongeėvenaard.

Een koplamp zit al, de andere moet nog. In de garage op de achtergrond staat de Jeep. Het boomstammetje houdt het chassis een beetje horizontaal.

Februari 1994. Sneeuw. Vorstverlet. De bouw ligt stil. Het uitzicht blijft prachtig en het huis op de achtergrond is waar Tom en Nada woonden. De kofferbak moet nog en van wielen is nog niets te bekennen.

De meeste winkels in Bhutan worden door vrouwen beheerd, zo ook de "Bhutan Automobiles, Government order supplies, dealers in motor parts, tyres tubes batteries, Thimphu Bhutan". Hier heb ik de accu gekocht die het feilloos vijf jaar heeft gedaan. Verder had ze alle mogelijke auto onderdelen, zolang ze maar voor een Mahindra Jeep waren. Alle huizen moeten in Bhutan aan de buitenkant de traditionele architectuur in ere houden. De eruit stekende houten steunbalken maken daar deel van. Als in de moderne bouw met gewapend beton wordt gewerkt, dienen er "feaux" steunbalken te worden gemetseld, zoals op de achtergrond valt te zien.  De "trompe l'oeil" balken en vakwerk zijn op het randje en eigenlijk verboden.

Het resultaat....

Het staatsie portet. Is ze mooi of wat?

De XK120 replica neemt hier de dichtsbijzijnde pas vanaf Thimphu, Dochu-la genaamd op ongeveer 3000 meter boven NAP.

Dit is de oprijlaan naar onze cottage in Bhutan, op de achtergrond, hoog in het dal Upper-Mothithang (Parelweide). Hoewel ons huis op een hoogte van 2700 meter lag, sneeuwde het er niet zo vaak. Dit was een van de weinige keren dat de Replica in de sneeuw gefotografeerd kon worden.

Het plaatsen van bidvlaggen is goed voor je karma en zal een gunstiger reincarnatie bevorderen. De dunne katoenen lappen zijn bedrukt met teksten en plaatjes door middel van de houten blok druktechniek. Iedere flapper van de vlag laat duizenden gebeden over de wereld uitgaan, die ten goede komen aan de gehele mensheid. De vlaggen worden dan ook daar opgesteld waar het veel waait.

Laura laat zich hier ubercool door haar vader afzetten bij haar kleuterschool "Little Dragons".

Achterin de Thimphu vallei stond deze tempel met een eeuwen oude boom

De toegangspoort tot het terrein van de Dzong. Voor de gelegenheid toestemming van de wachters gekregen om hier foto's te maken.

Yangchen, een typiste van UNDP,  is zo vriendelijk extra kleur te geven aan de foto.  Toch had ze wel iets meer van zich zelf bloot mogen geven en haar cool roze pumps compenseren dit maar nauwelijks. Zij draagt de traditionele Bhutanese dracht, de 'Kira" bestaande uit een prachtige, met complexe patronen ingeweven zijden lap, die om het lichaam gedrapeerd wordt en met zilveren gespen bij de schouders wordt vast gepind. Een dergelijke witte kira wordt alleen bij bijzondere gelegenheden gedragen en dan vaak nog alleen door de elite.  Een geweven gordel wordt strak om het middel gewikkeld om de lap op zijn plaats te houden. De groene zijden bloes heeft ruime manchet omslagen om de mouwen van het hardroze zijden jasje, dat verder geen sluitingen heeft. Maar het gaat om de auto uiteraard, op deze foto.

Op weg naar een fotosessie voor een Japanse klassieke automobiel journalist, Yashushi, de echtgenoot van de UNDP ResRep, moest er eerst getank worden bij Thimphu's enige pomp station. Vaak moest de benzine met de hand gepompt worden.  Yangchen was zo vriendelijk wederom te poseren, maar ditmaal in minder schokkende kleuren en er heeft inderdaad een artikeltje gestaan in een groot Japans autoblad.

En omdat Yashushi zulke mooie foto's gemaakt heeft, ook maar eentje van hem. Op de achtergrond de Dzong van Thimphu met de stad links. De Dzong is een fort waar de spirituele en wereldse macht gevestigd zijn.  Vroeger was Bhutan een theocratie en was de geestelijke en wereldse macht in dezelfde personen verenigd. Nu niet meer en heeft de regering zijn administratieve kantoren in hetzelfde complex waar ook de leider van het Bhutanese Buddhisme met zijn monniken hun verblijven en tempels hebben.  Deze Dzong is niet zo heel oud, en in de zestiger jaren geheel opnieuw opgebouwd na een grote brand.  Ook nu heeft het complex, grotendeels uit hout op getrokken, geen brandalarm of sprinkler intallatie. De vallei recht boven de kofferbak waar de wolken boven hangen, is Upper Mothithang, de vallei waar wij woonden, en de koning met zijn vier koninginnen wat hoger op, ook. De kleuren van deze kira zijn minder schokkend en waarschijnlijk met natuurlijke pigmenten gemaakt.    Alle kira's worden met de hand geweven op nogal primitieve weefgetouwen zonder gebruik te maken van een spoel.  De draden worden gekeerd door een vierkante lat met inkepingen heen en weer te kantelen. Daarna wordt de zijden draad er met een lange lat doorheen gevriemeld. De patronen worden dan weer draadje voor draadje onder en boven de juiste draden geprutst.

De replica is in een container mee verhuist naar Phnom Penh, waar de authoriteiten evenmin moeilijk doen. Het stuur zat nu toevallig wel aan de goede kant.

De kap had natuurlijk beter omhoog kunnen staan, maar vaak word je natter tijdens het opzetten van de cabrioletkap, dan wanneer je maar doorrijdt en zo gauw mogelijk bij FCCC gaat schuilen. In de bodem van de cabine zijn gaatjes geboord om het overtollig hemelwater af te voeren. Het water op de achtergrond is de Tonle Sap, een zijarm van de Mekong, die afhankelijk van het seizoen stroomopwaarts dan wel stroomafwaarts stroomt.

Monniken zijn ook niet van steen..

Deze toeristenolifant loopt iedere dag weer terug van zijn werkplek bij Wat Phnom naar zijn weilandje achter Hotel Cambodiana. Vroeger waren er vele honderden werkolifanten in Cambodia, nu nog maar enkele. Ook de wilde olifanten in de bossen worden met uitsterven bedreigd.

Tussen internetcafe en reisbureautje wordt handel gedreven in alle soorten doodskisten. Het genadeloze Cambodiaanse klimaat heeft niet veel over gelaten van de glans op de panelen. Ook de mechanische delen waren zeer vermoeid geraakt. Te veel stof, te vaak door te diepe plassen, geen reserveonderdelen.

De Replica is niet mee gegaan naar Bangkok, maar verkocht. De Thaise overheid heft zulk draconische import belastingen op auto's dat het niet doenlijk was de wagen mee te slepen naar Bangkok. Alles wat mij rest, zijn goede herinneringen, de knop van de versnellingspook (uit Himalaya hardhout gedraaid) en een nummerplaat uit Bhutan. De Replica is nu in hopenlijk goede handen van een enthusiast van de Franse ambassade in Phnom Penh, die het overmoedige plan heeft opgevat de auto weer geheel als nieuw te (laten) maken, inclusief het mechaniek, en mee terug te nemen naar Frankrijk.