De Krachtbron

De motor van de Ural is een twin boxer, die grote gelijkenis vertoont met de eerste generatie BMW motoren, van een mij onbekend aantal cc's. De vierversnellingsbak is wat lomp, maar heeft wel een achteruit, wat iedere keer weer leuk is om te gebruiken en wat de doorslag gaf bij de aankoop.

De carburateurs zijn rampzalig primitieve dingen, met stroef gaande koperen plaatjes als schuiven. De ingenieur die de cilinders heeft ontworpen zat waarschijnlijk aan een andere kant van de Ural dan waar de techneut zat die de carburateurs heeft gemaakt. Het past wel, maar ook weer niet. De vlotterkamers staan zo schuin, dat de marges heel smal zijn waartussen het brandstofniveau kan staan zonder dat de motor verzuipt of dat de vlotter de brandstof toestroom niet blokkeert.

Nog een nadeel is dat wanneer de motorfiets gewassen wordt, het water via het luchtfilter (de zwarte koektrommel onder de tank, onbelemmerd doorstroomt naar carburateur en, als de inlaatklep toevallig openstaat, de motor in.

De kick starter is herkenbaar aan het half afgetrapte zwarte rubber.

De wisselstroom generator ligt boverop de motor en wordt aangedreven door een V-snaar, die achter het alluminium deksel aan de voorkant van het blok loopt. Ook de puntjes zitten daar. Geen verdeler, net als bij de Lelijke Eend krijgen beide cilinders altijd tegelijkertijd beide een vonk.

Geen bovenliggende nokkenassen natuurlijk, maar het is wel een kopklepper en de stoterstangen lopen door beide verchroomde buizen die van blok naar cylinder lopen.

De rode strepen geven een instant gevoel van snelheid.

Een open kardanas drijft het achterwiel aan. De verbinding met de motor, hier aan het zicht onttrokken door een later toegevoegd rondgebogen alluminium plaatje als psychologische bescherming, is een vlak langs de enkel rond tollende rubberen schijf waar moeren en pennen vrolijk hun pirouettes maken.

De motor heeft een accu en de spanningsregulateur is makkelijk toegankelijk gemonteerd (het vierkante plastieken doosje). De motor heeft een achteruit versnelling, wat uiteraard heel handig is met een zijspan. En ongelooflijk cool. Helaas heeft deze Ural geen aangedreven zijspanwiel. Daar zijn er maar een paar van in heel Indo-China. Met slechts alleen het achterwiel aangedreven, gaat de motor rechtsaf bij gas geven, en linksaf bij gas terug nemen.

De parkeerrem is het palletje dat vlak boven het gelige electrodraadje te zien is. De parkeerrem houdt de voetrem, op beide (!) achterwielen geblokkeerd. Het zal duidelijk zijn dat als onder het rijden het zijspanwiel iets eerder of krachtiger aangrijpt dan het achterwiel, de motor een eigenzinnige neiging zal hebben naar rechts te zwalken bij remmen, terwijl als het zijspanwiel niet of te laat remt, de combinatie uiteraard linksom afzwaait.

Gelukkig is er ook nog een stuur, waarmee de diverse invloeden van motor en rem op de koers enigszins gecorrigeerd kunnen worden. Het went overigens erg snel.

Niet zo heel vaak heb ik de snelheidsmeter voorbij het bovenste dode punt zien komen. De cirkelbogen, startend vanaf de kilometerteller, geven aan tot hoe snel in een versnelling doorgetrokken mag worden.

Het rode lampje is voor de laadstroom, blauw voor groot licht, oranje voor de richtingaanwijzers en het groene lampje is voor de vrijloop, dat echter ook brandt wanneer de achteruit ingeschakeld is. Het schakelaartje is voor de alarmknipperlichten.

De driehoekige aluminium knop, met cyrillisch logo, is de stuurdemper. Hiermee kan het stuur stroever gezet worden. Dat is heel nuttig, aangezien de wielen slecht zijn uitgebalanceerd, niet echt concentrisch zijn en ook nog links-rechts slingeren, zodat met een ongedempt stuur enorme vibraties zouden optreden.